το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην ακούω
μπορώ να μην ακούω την πνοή μου αλλά ούτε και τον κόσμο
δεν ακούω, ακούω μόνο τις σκέψεις μου
αυτές τις σκέψεις που σκίζουν και τεντώνουν το δέρμα μου
θέλουν να βγουν έξω και να δαμάσουν αυτά που δεν μπορώ εγώ,
να ελέγξουν ό,τι δεν μπορώ εγώ,
μου λένε « βγάλε τα ακουστικά θα πεθάνει κάποιος και εσύ δε θα ακούς»
γιατί και που άκουσα και είδα να πεθαίνουν έχει διαφορά ;
μέσα μου είναι όλα σφιχτά δεμένα
είναι σφιχτά δεμένα τα μυστικά μου
πάνω στο δέρμα μου τα ατσάλια έχουν γίνει στολίδια ομορφιάς
κάποιες φορές δε θέλω να ακούω, ούτε να αναπνέω
και κάποια μέρα θα χαθώ μέσα στο χρόνο σα στάχτη που έμεινε από τις παιδικές ζωγραφιές μου στο τζάκι που μεγάλωσα
θα καίγομαι και ‘γω εκεί
όμως οι υπόλοιποι θα κάθονται να με βλέπουν
θα καίγομαι και εκείνοι να με βλέπουν να χάνομαι σαν παιδάκι στην αγκαλιά του μπαμπά
θα καίγομαι όπως οι παιδικές μου αναμνήσεις
θα καίγομαι …
