Μια ζωή…χαμόγελο
Κανείς δεν θα θελε να είναι στη θέση των σερβιτόρων! Δύσκολη δουλειά. 365 μέρες τον χρόνο το ίδιο πράγμα χωρίς αλλαγές. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι, αργίες και εκείνες οι σερβιτόρες πάντα εκεί δίπλα στο γνωστό τον πελάτη, σαν βράχος, ο οποίος όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μείνει εκεί, στήριγμα για τους κουρασμένους ταξιδιώτες από το πολύωρο ταξίδι τους. Έτσι και οι σερβιτόρες ακούν τα παράπονα και τις δυσκολίες εκείνου του παράξενου πελάτη ο οποίος δεν δέχεται κάποιο άλλο άτομο να τον σερβίρει. Μα εκείνων ποιος θα ακούσει τα παράπονα και τις δυσκολίες; Κανείς.
Είναι με το χαμόγελο στα χείλη κάθε μέρα και αν τολμήσουν να πουν καμιά κουβέντα η οποία δεν συγκαταλέγεται σε αυτό το λεξικό που δίχως άλλο τις ανάγκασε το αφεντικό τους να “καταπιούν” την πρώτη μέρα εργασίας τους, που περιορίζεται στο “Τι θα θέλατε να παραγγείλετε κύριε ή κυρία;” διαταράσσεται ολόκληρη η κοσμοθεωρία του πελάτη ,που θα νόμιζε μάλλον ότι πράγματι ήταν βράχοι και δεν είχαν την ικανότητα να μιλούν. Φωνάζουν τότε το αφεντικό τους το οποίο σαν Χάρος κάθεται πάνω από το κεφάλι τους με την απειλή ίσως κάτι χειρότερου από το θάνατο: της απόλυσης.
Βλέπουν τις παρέες και τις οικογένειες που έχουν έρθει να περάσουν καλά ενώ οι ίδιες όταν γυρίζουν σπίτι τους είναι τόσο κουρασμένες που δεν αντέχουν να δουν τους δικούς της και να τους διηγηθούν το ποσό “ωραία” πέρασαν τη μέρα τους. Ακούν κάποιους από αυτούς να λένε στα παιδιά τους “Να διάβασε για να μην καταλήξεις σαν κι αυτές” και όμως ακόμα χαμογελούν. Τόσες ώρες όρθιες, τόση κούραση, τόσες δυσκολίες και ένα χαμόγελο αποτυπωμένα στο πρόσωπό τους. Παράπονα για το φαγητό; Χαμόγελο. Αγένεια των πελατών; Χαμόγελο. Τσακωμοί μεταξύ των πελατών; Χαμόγελο. Βράχος και χαμόγελο…περίεργη εικόνα.
Και όπως ο βράχος μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει λόγω της βροχής και του ισχυρού ανέμου ,να αλλάξει και να γίνει μικρά μικρά πετραδάκια έτσι και αυτές οι σερβιτόρες με τον καιρό και το πολύ χαμόγελο θα αλλάξουν και θα γίνουν και αυτές… μικρά μικρά πετραδάκια.
Βασιλία Γκολέμη
