Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
Ο καιόμενος του Τάκη Σινόπουλου
Στιγμές ψυχικής ανάτασης και ελπίδας για το μέλλον μας χάρησαν τα παιδιά που προσέλαβαν και δημιούργησαν με τα δικά τους εκφραστικά μέσα, αλλά και εκφράστηκαν, πενήντα χρόνια μετά, θέλοντας να τιμήσουν τον άγωνα των νέων ανθρώπων απέναντι στη δικτατορία όπως κορυφώθηκε τη βραδιά της 17ης Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο.
Τα ευχαριστεί η σχολική μας κοινότητα γι’ αυτό!
Υπεύθυνες εκπαιδευτικοί: Η Φωτεινή Κεραμίδα, και για την πρόβες των μελωδιών, η Ελευθερία Ράλλη. Για την υπέροχη δραματοποίηση του ποιήματος του Τάκη Σινόπουλου “Ο καιόμενος” στάθηκαν πλάι και βοήθησαν τα παιδιά: Η Αμαλία Μπέλια και η Σοφία Γαλάνη.
